My Name Is Edward
24 lutego 2016 Film
nana | dranna | sille | josephine | cassandra stone | haru | mevaeh | jungmin | lawson wei | chloe baudelaire | scarlett lyons | amadeus | van savage | robert travers | irene kim | adam hartnett | lawrence wang



Edward Park jest znanym na całym świecie malarzem. Nie wiadomo o nim nic, dosłownie nic, oprócz imienia, nazwiska i miasta zamieszkania. Wiadomo również, że jest piekielnie utalentowany i bogaty, ceny za jego prace liczone są w milionach dolarów. Nikt go nigdy nie widział, nigdy nie dał się namówić na żaden wywiad czy sesję zdjęciową. Nawet z klientami się nie spotyka, zawsze wysyła na spotkania swojego asystenta - Im Yoon Honga (Lawrence Wang) w towarzystwie osoby o bliżej nieokreślonej funkcji. Teoriom na temat tego, dlaczego Edward nigdy nie pokazuje swojej twarzy było mnóstwo – od poparzenia całej twarzy po dziwne choroby genetyczne, które sprawiają, że jego ciało jest zdeformowane i dlatego nie chce się ujawnić. Mówiono nawet, że tak naprawdę żadnego Edwarda nie ma, a obrazy tworzy… kot.

2061/01/1 (Lawson Wei)
Nazywam się Park Kyung Il. Ale znany jestem jako Edward Park. Tylko tyle ludzie o mnie wiedzą. Może jestem szalony, ale postanowiłem codziennie nagrywać takie wpisy, stworzyć swój wirtualny pamiętnik, takie postanowienie noworoczne. Kiedyś może, może… komuś to pokażę? Hmm… Co jeszcze mogę o sobie powiedzieć… Mam 36 lat. Oficjalnie. Od zawsze mieszkam w stolicy Korei Południowej, Seulu. Jestem samotny, a na zmianę tego stanu rzeczy się nie zapowiada. Jestem malarzem. Moje obrazy kupują wszędzie, nawet w Europie czy Ameryce. Nie wiem czy to przez faktyczną wartość samych obrazów, czy może przez legendę, która narosła wokół mojej osoby. Nikt mnie nigdy nie widział. Tyle razy byłem zapraszany na różne wystawy, przyjęcia, ale nigdy się na nich nie pokazywałem. Sprzedażą zajmuje się mój asystent, który jest jednocześnie moim przyjacielem od dziecka. Jedyna osoba, która wszystko o mnie wie. Ojciec odszedł ode mnie i mamy, kiedy miałem rok, więc nawet go nie pamiętam, natomiast mama zmarła 5 lat temu, wypadek samochodowy, nie dało się jej uratować. Tak samo, jak nie da się uratować mnie.

2061/01/2 (Amadeus)
Ok, myślałem, że będzie gorzej. Mogłem się obudzić przecież jako 5 letnia dziewczynka, albo łysy grubas. Tak… Dziś jestem całkiem przystojny. Tak myślę. Nie powiedziałbym, że znam się na zachodnich standardach piękna, a już szczególnie na męskich standardach piękna, ale tak czuję. Szkoda tylko, że nie mówię po koreańsku. Może pora coś wyjaśnić, bo zdaję sobie sprawę z tego, że jeśli ktoś będzie to kiedyś oglądać, może się dziwnym wydać, że wyglądam… nieco inaczej niż wczoraj. Codziennie budzę się w innym ciele. Nie mam wpływu na to, w jakim ciele się obudzę. Nie wiem dlaczego się tak dzieje. Jest tak od mniej więcej 20 lat i już zdążyłem się do tego przyzwyczaić. Czasem budzę się jako starzec, czasem jako nastolatka. Każde ciało jest inne, płeć, wiek, pochodzenie. Rozumiecie już dlaczego nikt nigdy mnie nie widział? Wolałbym uniknąć niepotrzebnych pytań, szoku wymalowanego na twarzy i traktowania mnie jak dziwadło.

2061/01/3 (Irene Kim)
Dlaczego? DLACZEGO? Chodząc jeszcze do szkoły, myślałem sobie, że dziewczyny mają przechlapane i jakie szczęście, że mnie to nie spotka. Ale natrafiając na kobiece ciała kilka razy w tygodniu przez prawie dwie dekady jestem naprawdę pełen podziwu jak sobie z tym wszystkim radzą. Wiecie… okres i te sprawy. Akurat to ten dzień. DLACZEGO? Dobrze, że nauczyłem się być gotowym na każdą okazję. Moja garderoba składa się z ubrań w każdym rozmiarze – męskie, kobiece, dziecięce, dla chudzielców, dla grubych, do wyboru do koloru. Bielizna, buty, okulary, inne dodatki. Wszystko to mam. Chociaż moje życie wygląda jak wygląda, milion razy przechodziłem załamanie, ale nie mam zamiaru z niego rezygnować.


2061/01/7 (Sille)
Budzenie się w ciele kobiety ma jeszcze jeden zasadniczy minus. Na piękne kobiety lecą mężczyźni. Czasem patrzę do lustra i sobie myślę „Facet, nie możesz lecieć na samego siebie. Nawet nie próbuj się dotykać, to obrzydliwe”. Wiem, wychodzę w tym momencie na jakiegoś psychola, chociaż ja to nauczyłem się nad tym panować. Szkoda, że ten idiota Yoon Hong nie. Wyszliśmy na piwo do baru, chodzimy tam od kiedy możemy legalnie pić. I co? Za każdym razem, kiedy wyglądam jak kobieta, on sobie wyobraża, że może skorzystać z okazji i w końcu zaliczyć jakąś laskę. To dopiero jest obrzydliwe.

2061/01/8 (Van Savage)
Kontynuując wątek baru i picia. Wspominałem już wcześniej, że nie mam zamiaru rezygnować ze swojego życia. 36 lat do czegoś zobowiązuje w końcu. Z wiadomych przyczyn nie mogę, a może po prostu nie chcę? Załóżmy, że nie chcę – nie chcę poznawać nikogo na stałe, boję się i nie chcę sprawiać tej osobie przykrości. Po co komplikować innym życie? Nie przeszkadza to jednak w niczym, żeby spędzić miło czas w łóżku jakiejś pięknej nieznajomej. Ona się nie dowie, ja naładuję trochę akumulatory i wszyscy będą zadowoleni…

2061/01/9 (Robert Travers)
…chyba że ta kobieta w łóżku zamiast super przystojniaka zastanie faceta w średnim wieku zaczynającego siwieć i oskarży go o napaść i molestowanie. W takich chwilach ma się całkowicie przechlapane. No i trzeba leczyć podbite oko. Wierzcie mi, zupełnie nieciekawa sytuacja.


2061/01/16 (Cassandra Stone)
Zobaczyłem ją pierwszy raz kiedy oglądała obrazy w mojej pracowni. Wyglądała jak marzenie. Taka delikatna i niewinna. Zapytała czy może się zobaczyć z kimś odpowiedzialnym za obrazy, chciała zrobić artykuł do gazety o pracach Edwarda. A ja zaniemówiłem. Jakby poraził mnie piorun. W pierwszej chwili nie wiedziałem co się ze mną dzieje. Nagle moje serce zaczęło szybciej bić, ręce zaczęły się pocić. Jak zakochana nastolatka… Nie mogłem wydusić z siebie ani słowa, kiwnąłem tylko głową na propozycję spotkania jutro. Jestem żałosny. I chyba się zakochałem.

2061/01/17 (Haru)
Modliłem się, tak bardzo się modliłem, żeby obudzić się w jakimś przyzwoitym ciele. Żadnego obwisłego brzucha, żadnej łysiny, żadnych mlecznych zębów. Modliłem się jak nigdy. Wygląda na to, że Bóg musi być dla mnie łaskawy. Ani jednego siwego włosa, żadnego nadprogramowego tłuszczu, idealny sześciopak, zęby w idealnym stanie, wzrost zdecydowanie za wysoki jak na przeciętnego Koreańczyka – po prostu wykapany model. W tym stanie byłem gotowy na spotkanie z NIĄ. Przyszła punktualnie, wyglądała cudownie, jak wczoraj. Shin Hye Min (Josephine Liu). Hye Min, tak się nazywa. Była lekko zdziwiona, że nie spotkała się z nią ta blond Amerykanka, z którą się umówiła, ale nie protestowała, zależało jej na materiale do gazety. Zrobiłem kawę, podałem ciasto, po które pojechałem na drugi koniec miasta, zaliczając przy okazji olbrzymiego guza na głowie zapomniawszy o tym, że dzisiejszy Edward ma prawie 190 cm wzrostu. Siedziałem z nią przy stole i po prostu patrzyłem jak opowiada. Dlaczego chce zrobić artykuł i ile to dla niej znaczy, jak bardzo się jej podobają prace Edwarda i jak marzy o spotkaniu z nim. A ja marzyłem o niej. Cierpliwie odpowiadałem na wszystkie jej pytania, starając się nie zdradzić więcej niż mogę. Uznałem, że raz kozie śmierć i zaprosiłem ją wieczorem na drinka, nie mogłem stracić jedynej okazji. Zgodziła się. Wypiliśmy kilka butelek soju, całowaliśmy się i pierwszy raz nie skończyłem w łóżku kobiety. Wiedziałem, że nie mogę tego tak spieprzyć.

2061/01/18 (Haru)
Jestem już po kilku puszkach Red Bulla. Chyba nie dodał mi skrzydeł, jak to mówią w reklamie. Czuję się jak chodzące zombie. Ale to jedyna możliwość, żeby znów się z nią spotkać. A wiem, że przyjdzie, ma zrobić zdjęcia i spisać dalszą część materiału. Jak mam jej powiedzieć, że jestem dziwolągiem, ale się w niej zakochałem i nie chcę jej stracić?


2061/01/19 (Chloe Baudelaire)
Zasnąłem. Może i dobrze? Wypiliśmy wczoraj znów kilka butelek soju i zebrałem się w końcu na odwagę, żeby jej wszystko wyznać. I co? Wylała na mnie pełną butelkę alkoholu i wyszła. Jej reakcja była taka gwałtowna, że nie mogłem się ruszyć z krzesła. Po części była to też wina tego, że alkohol dostał mi się do oczu i po prostu nic nie widziałem. Mniejsza z tym. Wiedziałem, że tak będzie, wyszedłem tylko na idiotę.

2061/02/1 (Mevaeh)
Przyszła znowu. Nie zorientowała się kim jestem, może podejrzewała, ale nie dała tego po sobie poznać. Powiedziała, że musi zrobić kilka nowych zdjęć, bo poprzednie nie wyszły. Nie miałem nic przeciwko, nie będę jej utrudniać pracy.

2061/02/2 (Adam Hartnett)
Znowu przyszła. Ciężko było się nie zorientować, że zdjęcia to tylko wymówka. Chciała mnie znaleźć, ale chyba sama czuła się głupio i nie wiedziała jak się za to zabrać. Wystarczyło moje krótkie „Tam gdzie ostatnio?”, żeby znów poczuć tlącą się we mnie nadzieję na spotkanie się z nią. I spotkaliśmy się. Biedna, taka wystraszona, nie wiedziała, czy może mi zaufać. Czy może to wszystko nie jest jednym okropnym żartem, zmową przeciwko niej zaplanowaną przez jej byłą przyjaciółkę, której chłopak odszedł, bo malowała się jak czarownica. Jedynym sposobem było zabranie jej do siebie i pokazanie tych nagrań.

2061/02/12 (Valentine Fassbender)
Chyba można powiedzieć, że się spotykamy. W sensie wiecie, jesteśmy parą. Ciągle jest to dla mnie nowe uczucie. Zupełnie niesamowite i niepowtarzalne. Mogę z nią robić tyle nowych rzeczy, na które wcześniej się nie odważyłem. Jest szalona, zdecydowanie szalona. Kto normalny zabiera kilkuletnie dziecko do baru i dolewa mu po kryjomu soju do soku jabłkowego? Szalona kobieta, która upija dziecko.


2061/03/11 (Scarlett Lyons)
Jakże zdziwione były miny jej przyjaciółek z redakcji, gdy przypadkiem zobaczyły jak się całujemy w samochodzie na pożegnanie. Przecież to skandal, żeby dwie kobiety… ze sobą… razem! Nie do pomyślenia! Jak dobrze, że trafiłem na taki skarb, który zupełnie się nie przejmuje takimi sprawami. Albo może tego nie pokazuje? Może marzy się jej normalny związek, którego nie mogę jej dać? Wizyta u rodziców, ślub, dzieci. Rozumiecie?

2061/04/1 (Dranna)
Zdecydowałem się. Jest to chyba najważniejsza decyzja w moim życiu. Mam zamiar się jej jutro oświadczyć. No dobra, nie wiem czy jutro, zobaczymy jako kto się obudzę. Byłem dziś u jubilera, powiedziałem, że szukam pierścionka zaręczynowego. Sprzedawczyni zapytała mnie czy dla siebie go szukam, bo wiecie, nowoczesne pary tak robią, zero niespodzianki, kobieta sama sobie wybiera pierścionek, żeby nie musiała nosić czegoś brzydkiego przez resztę swojego życia. Kiedy powiedziałem, że szukam pierścionka dla dziewczyny, zmierzyła mnie wzrokiem i szybko poprosiła kierownika, żeby mnie obsłużył. Może się bała, że i na nią się zaraz rzucę.

2061/04/4 (Jungmin)
Postanowiliśmy pojechać do rodziców Hye Min, żeby mnie oficjalnie przedstawić. Chcąc nie chcąc, musieliśmy powiedzieć o mojej chorobie, bo plotki o odmiennej orientacji córki już dotarły do moich przyszłych teściów. I można to zaliczyć jako jedną z największych katastrof w naszym wspólnym życiu. Już na wstępie zobaczyłem nietęgą minę teściowej, która na mój widok pobladła jak ściana. Powinna się cieszyć, że przynajmniej wyglądam jak facet. Co z tego, że o połowę młodszy od jej córki. Naprawdę, mogło być dużo gorzej. Te pytania teścia, czy aby na pewno mogę pić alkohol i czy nie mam podrobionego dowodu. Oczywiście, że jest podrobiony, co mam zrobić innego. Obawiałem się, czy wyjawienie im prawdy nie doprowadzi ich do zawału serca, albo co gorsze, czy ja to przeżyję. Teść wyglądał na całkiem silnego. Hye Min zaczęła wszystko wyjaśniać. I nie pomyliłem się dużo – jej mama zemdlała, a ojciec chwycił za filiżankę, którą miał najbliżej siebie. Mhm, za pierwszym razem każdy jest w szoku. W końcu im przejdzie.



My Name Is Edward to już piąta produkcja w dorobku koreańskiej gwiazdy – Nany. Jest to zarazem pierwsza typowa komedia – do tej pory Koreanka stawiała zawsze na ciężkie filmy z silnym wątkiem psychologicznym. Historia opowiada o mężczyźnie, dla każdego każde jutro jest zarazem nowym życiem. Codziennie budzi się w zupełnie innym ciele, do którego musi się przystosować. Codziennie też nagrywa krótkie filmiki, by uwiecznić swoje nowe wcielenia. Wyobcowany, tajemniczy, skupiony wyłącznie na swojej pracy. Zmienia się, gdy poznaje kobietę, w której zakochuje się od pierwszego wejrzenia. Musi w tym momencie przełamać swój strach przed otwarciem się, by spełnić swoje marzenie i z nią być. Tym oto sposobem dostajemy komedię pełną nieprzewidywalnych sytuacji, ale jednocześnie zostajemy zmuszeni do pewnych refleksji. Każdy z nas boryka się ze swoimi problemami, które chowa tylko dla siebie. Każdy z nas, zależnie od sytuacji, staje się taką inną wersją siebie – zakładamy maski, chowamy swoje prawdziwe oblicze. Do czasu, gdy na naszej drodze spotkamy właściwą osobę.
„Chciałabym tradycyjnie podziękować wszystkim aktorom, którzy przyczynili się do powstania tego filmu. Josephine, Lawrence, byliście cudowni. Ale oczywiście największe brawa należą się moim Edwardom, których praca była o tyle trudna, że musieli się idealnie zgrać. Chociaż Edward codziennie miał inne ciało, to przecież charakter pozostaje niezmienny, a im udało się wykreować Edwarda dokładnie takiego, jaki był w mojej głowie. Haru, Scarlett, Irene, Dranna, Chloe, Lawson, Amadeus, Jungmin, Valentine, Van, Robert, Cassandra, Mevaeh, Sille, Adam, byliście niesamowici! Jesteście cudowni, że tak chętnie włączyliście się w promocję i znosiliście mojego marudzenia na temat terminów. I oczywiście dziękuję Derekowi i Hawwah za wspaniałe piosenki, dzięki którym film nabrał więcej życia!”