RED FREEDOM od METHRYLIS
05 listopada 2016 Film
vertigo | methrylis | ivette | charles morrish | cameron maccabe | jean-pierre | valkyrja | caius lavenge | caelan grant






Tamtego dnia Noah Gallaghera obudziło zbyt głośno nastawione radio. Cholerny Willy Clarks widocznie znowu przebudził się przed ósmą i postanowił podzielić się tą informacją z innymi. Noah zamierzał wstać i wygarnąć sąsiadowi, co o nim sądzi, lecz powstrzymał się, kiedy w radiu usłyszał utwór zespołu Resetout. Jego zespołu. Wyraźnie słyszał wersy piosenki, do której sam pisał słowa: Is this your true world definition? We live a life we never wanted. Noah poczuł dumę, choć z drugiej strony dziwił się, że tę piosenkę puszczono w radiu. Kiedy pokazał ją cenzorowi, facet wyraźnie zaznaczył, że kawałek jest świetny, ale zbyt mocny w słowach i władze mogłyby go zinterpretować jako podżeganie do buntu. Chociaż co go to obchodziło — Resetout był szanowanym zespołem i to na tyle, że represje polityczne w ogóle ich nie dosięgały. A skoro ostatecznie puszczono to w radiu, tym dla nich lepiej.
Dzień miał być zwyczajny. W notesie miał zapisanych kilka spotkań, a wieczorem mieli zagrać jeden koncert. Ot, nic nadzwyczajnego. Drastyczna zmiana nastąpiła w momencie, kiedy na ulicy spotkał swojego kumpla z zespołu. Freddie Grant bez choćby słowa wyjaśnienia zaprowadził go do swojego domu, a następnie uderzył go pięścią w twarz. Wrzeszczał, że musiał być ostatnim głupcem, by sprzedać ten utwór radiu i że teraz są skończeni. Dobre dwadzieścia minut Noah tłumaczył Freddiemu, że nie ma nic wspólnego z upublicznieniem utworu. Naprawdę źle zaś zaczęło dziać się w momencie, w którym policja próbowała wedrzeć się do domu Freddiego. Nie mieli innego wyjścia, jak po prostu starać się uciec. Jakimś cudem się udaje, ale to nie rozwiązuje problemu. O co w tym wszystkim chodziło? Kto udostępnił ich utwór w radiu, skoro władze nie miały o tym pojęcia? Przyjaciele postanowili nie informować o niczym reszty: policja i tak ich złapie, a im mniej wiedzieli, tym lepiej. Oni sami zaś postanowili dorwać tego, kto tak okrutnie z nim zagrał.



Podróżowanie incognito ukazuje im zupełnie inny świat od tego, w którym do tej pory żyli. Freddie jest wstrząśnięty tym, jak bardzo ludzie nienawidzili obecnej władzy i jak bardzo pragnęli ją obalić. Noah niespecjalnie o to dbał, lecz szokiem i naprawdę niemiłą niespodzianką było to, że ci wszyscy ludzie, uważający się za uciśnionych, traktowali ich utwór jako swego rodzaju hymn podżegający ich do walki o „wolność”. Noah był wściekły; często miał ochotę zedrzeć z siebie przebranie i nawrzeszczeć na nich wszystkich, że są głupcami, a on wstydzi się, że ma tak pospolitych i zaciemnionych słuchaczy. Powstrzymywał go tylko Freddie, choć i on z czasem miał na przyjaciela coraz mniejszy wpływ.
Ostatecznie jednak dotarli do przywódczyni buntu. Okazała się nią być ledwie siedemnastoletnia Ava Harris. Drobna blondyneczka o dziecięcej urodzie była święcie przekonana, że czyni dobro, a słowa We live a life we never wanted rozbrzmiewające w radiu pobudzą cały naród do buntu. A tego dla Noah było już zdecydowanie za wiele. W końcu nie wytrzymał i zdradził się przed Avą, że to on jest liderem Resetout. Bardzo dobitnie wyjaśnił też, że nie życzy sobie używania ich utworów do tak szalonych i karygodnych celów, jednak Ava zdawała się go w ogóle nie słuchać. Wciąż tylko paplała o tym, że Noah powinien być ich przywódcą i że dzięki niemu na pewno zdołają obalić tych krwiopijców, którzy wysysali życie z ich kraju. Nic do niej nie docierało, a co gorsza, także Freddie poddał się tej czczej gadce.
Noah był w rozpaczy. Nie mógł uwierzyć, że zdradził go nawet jego przyjaciel i dołączył do tych, których chcieli zniszczyć. Gallagher więc musiał działać sam, lecz musiał być ostrożny, gdyż Freddie wciąż miał go na oku. Zaczął więc udawać, że powoli zaczyna pojmować ideę wolności, tym samym zastanawiając się, jak wydać bandę Avy jednocześnie nie zdradzając samego siebie. Na szczęście plan poszedł gładko, bo wystarczył jedna anonimowa skarga od prawego obywatela. A chwilę po tym, jak Noah się zmył, zostawiając tym samym Freddiego z tamtą bandą idiotów, cholernych hipisów znalazła policja. I na tym skończył się ich bunt, a Noah czuł się prawie spełniony, bo w końcu zemścił się na tej smarkuli.



Pozostawała jednak jeszcze jedna kłopotliwa kwestia. Jak oczyścić się z zarzutów? Gallagher próbował nawet skontaktować się z pozostałymi kumplami z zespołu, lecz dowiedział się, że ci dwaj wciąż pozostawali w zamknięciu. Freddiego i Avę zaś oskarżono o podżeganie narodu do buntu przeciwko władzy i to właśnie Granta oskarżono o przemycenie tego cholernego utworu do radia. Noah jednak nadal poszukiwano i niewiele wskazywało na to, by mógł się jakoś z tego wyplątać w razie gdyby go złapali. Na szczęście nie pozostaje zupełnie sam i choć nie widuje się ze swoimi sprzymierzeńcami osobiście, otrzymuje od nich zaszyfrowane wiadomości o obecnej sytuacji w kraju. W ten sposób odkrywa, że jego śladem podąża zawzięty detektyw Leon Morris. Noah słyszał o nim wiele i właśnie dlatego odczuwał silny niepokój — Morris był mistrzem w swoim fachu. Gallagher zaczął się obawiać, że nie zdoła się ukryć przez detektywem i miał rację — zaledwie dwa tygodnie od otrzymania wiadomości Morris znajduje go w jednym z obskurnych barów. Jednak nie wzywa posiłków. Nie próbuje go aresztować ani nawet zatrzymać. Chce tylko porozmawiać.
O co tu, do cholery, chodzi?!
Morris przedstawia sprawę jasno: pracuję dla obecnych władz, bo nie ma wyjścia i za to mu płacą. Pod przykrywką jednak walczył o wypuszczenie Freddiego i Avy i wiele wskazuje na to, że może się udać. Dlatego chciał znaleźć Noah. Pretekstem było doprowadzenie go przed sąd, ale za wszystkim kryje się o wiele większe dno. Jakim więc szokiem dla Morrisa jest wieść, że zespół Noah nie miał nic wspólnego z upublicznieniem utworu, że jest całkowicie przeciwny temu bzdurnemu buntowi, a Freddie i przede wszystkim ta wariatka Ava powinni zostać w areszcie. Noah nieco obawiał się, że Leon może zmienić zdanie i jednak zechcieć go aresztować, lecz ten, o dziwo, zostawia go w spokoju.
Niestety Ava i Freddie rzeczywiście zdołają uciec. Niedługo potem Noah otrzymuje wiadomość, że i dwaj pozostali członkowie zespołu, Zack i Francis, zostali uwolnieni, lecz kiedy tylko zadeklarowali, że nie chcą mieć nic wspólnego z buntem, zostali brutalnie zamordowani. Do wszystkiego przyznała się Ava, a na klatce piersiowej każdego z nich wyryła te słowa: We live a life we never wanted. Robiło się niebezpiecznie, Noah bowiem wiedział, że ci chorzy zwolennicy tak zwanej „wolności” będą chcieli zaczaić się także na niego. Wśród tych psychopatów był też Freddie, co tylko pogarszało sytuację. Rząd także nadal go ścigał, gdyż Noah dotąd bowiem nie stawił się przed sądem za złamanie cenzury.
Było źle. Naprawdę źle.



A robiło się jeszcze gorzej, zwłaszcza że banda Avy i Freddiego coraz bardziej się panoszyła, znacznie poszerzając swoje szeregi. Wieść rozniosła się po całym kraju, a słowa Is this your true world definition? We live a life we never wanted/ wyśpiewywane były przez tłum przy każdej okazji. Jego słowa! Jego utwór! Jego zespołu! Użyto jego broni przeciwko niemu samemu. Lecz potem Ava i Freddie zrobili coś, czego się po nich nie spodziewał. Ogłosili w mediach, że Noah nie miał nic wspólnego z wypuszczeniem utworu do radia. Oczyścili go więc z zarzutów, ale nie o to im chodziło. Rzecz polegała na tym, by tłum walczący o wolność go znienawidził. A efekty były piorunujące.

Widział też zdjęcia. Odcięte kończyny, zmiażdżone głowy i nagie klatki piersiowe, a na wszystkich ten sam cytat. Właśnie tak Ava i Freddie walczyli o wolność. Wtem Noah zaczął się zastanawiać, czy oby słusznie uznawano go za „tego złego”. Tak czy inaczej wiedział, że prędzej czy później przyjdzie czas na niego.

Przyszedł. Szybciej, niż oczekiwał. Zack i Francis zostali zamordowani. Freddie popełnił samobójstwo. Noah zaś…
Noah Gallagher stał się symbolem czerwonej wolności. Symbolem tego, jak wiele można zapłacić, jeśli stanie się po złej stronie. Jeśli będzie się miało swoje zdanie.

Jedna dyktatura została obalona, by zastąpiła ją druga. Krwią podżegana, ideą wolności przykryta.






„Red Freedom” to najnowszy film polskiej reżyserki Methrylis. Tym razem Polka kazała na siebie czekać znacznie dłużej, lecz powody tego opóźnienia są szerzej znane: z jednej strony Methrylis dostała się do doskonale wszystkim znanego programu „Movie Maker”, z drugiej zaś całkiem niedawno zaręczyła się z Rogerem Snuffem, pozwalając sobie na odpoczynek od pracy. Dziś jednak wraca z całą swoją mocą dzięki elektryzującemu dramatowi z silnymi domieszkami thrillera. Jest to bowiem opowieść o rockowym muzyku Noah Gallagherze, którego utwór wbrew jego woli stał się hymnem wolności i buntu przeciwko obecnym władzom. Noah, w całości im przeciwny stara się obalić bunt, jednocześnie pozostając w ukryciu w związku z wypuszczeniem zakazanej przez cenzurę piosenki. Całość miała pokazać, że pojęcie „wolność” jest bardziej skomplikowane, niż się nam wydaje i zależy ona w dużym stopniu jedynie od punktu widzenia. — Początkowo widz miał uwierzyć, że obecna władza jest zła i okropna. Była cenzura i bunty, więc musiała być straszna, przeciwników zaś można było traktować jak bohatera. I choć Noah trudno było polubić jako bohatera, który nie chce utracić swojego dawnego spokoju, z czasem okazuje się, że buntownicy wcale nie chcą sprowadzić wolności szerzej rozumianej, a jedynie „własną wolność”. Za tym pojęciem zaś kryła się inna dyktatura, kto wie, czy nie gorsza — tłumaczy reżyserka.

Warto skupić się na aktorach grających w filmie. Nietrudno bowiem nie zauważyć nowej twarzy, a mianowicie Caiusa Lavenge’a. Methrylis zwróciła na niego uwagę przy okazji warsztatów teatralnych, na których wystąpiła jako gość. Przez plotkę mówiącą o tym, że najlepiej grającego studenta Meth zatrudni do filmu, Caius zaczął nachodzić reżyserkę, chcąc wymusić na niej „właściwą” decyzję. Ostatecznie Methrylis… znienawidziła Caiusa i postanowiła się zemścić na chłopaku w dość oryginalny sposób: dała mu główną rolę i zagroziła, że jeśli nie wytrzyma presji i zagra słabiej, niż oczekiwała, winą za zły wynik filmu obciąży właśnie jego. Stety lub niestety, Caius wypadł znakomicie, ucierając Methrylis nosa, ale jednocześnie dając jej powody do dumy. Równie wyśmienicie zagrali pozostali aktorzy, w tym odtwórczyni roli Avy, Ivette, filmowy Freddie, a więc Jean-Pierre oraz pozostali aktorzy: Caelan Grant, Charles Morrish i Cameron MacCabe a także twórcy soundtracku: odtwrca głównej roli Caius Lavenge, Valkyrja i zespół Vertigo.

Premiera odbyła się 27 marca 2067 roku w Londynie.

ZA GRAFIKĘ ŚLICZNIE DZIĘKUJĘ NIEZRÓWNANEJ HARLOW