Minęło już ponad pięć lat od niezwykłego wydarzenia, jakim było wydanie mojego pierwszego długogrającego krążka i zaszczycenie was moim kilkustronicowym pieprzeniem, które ukazało się w celach promocyjnych przy publikacji albumu. Lata mijały, ja zwiedziłam prawie większość zakątków pięknego i brzydkiego zarazem świata, miałam kolejne hity, a niedawno ukończyłam prace nad swoim drugim, mam nadzieję, że oczekiwanym krążkiem i ponownie was zaszczycam monologiem w wersji XXL.

Pewnie się wszyscy zastanawiacie, gdzie podziałam swoją dupę, że siedziałam cicho te 5 lat i nie było słychać o mnie nic prócz fałszywego wycieku jednej z piosenek, którzy zaserwowali moi bliscy znajomi w celu pogonienia mnie w pracach nad albumem i perypetiami z Grandmą Rocks handlującą moimi płytami na targu. Po skończeniu trasy koncertowej i promocji albumu razem z reedycją zaszyłam się w Meksyku, konkretnie w jednej z dzielnic stolicy kraju - Coyoacán. Tam się urodziła, żyła, tworzyła i umarła największa inspiracja dla krążka. Poprzednio była to ikona disco ubiegłego wieku, teraz jest to ktoś z innej bajki. Jest to meksykańska malarka Frida Kahlo, której obraz The Love Embrace of the Universe stał się okładką mojego wydawnictwa, co widoczne jest powyżej. Obraz przedstawia ziemię, jaką był rodzimy dla malarki Meksyk oraz samą malarkę trzymającą w objęciach swojego męża, Diego Riverę (czyżby daleki krewny Diego z naszego świata?) przedstawionego jako dziecko, którego nigdy nie mogła mieć. Było to skutkiem wypadku komunikacyjnego, w którym doznała mnóstwo obrażeń na całym ciele, w tym uszkodzenia macicy, które uniemożliwiło jej szanse na macierzyństwo. Mimo tego nie poddawała się i zaszła w ciążę dwa razy, lecz każdego razu poroniła. Swój ból i cierpienie związane ze stratą szans na macierzyństwo przelewała na obrazy. Lata mojej przerwy były tym samym, albowiem dwukrotnie poroniłam, starając się z moim mężem o dziecko. Jednak ja miałam o wiele więcej szczęścia i na tydzień przed świętami 2061 urodziłam pierwsze dziecko - malutkie Jezusiątko. Dlaczego takie imię? Bo mi się tak podoba i miałam wizję. Zanim jednak nastał cud narodzin, przeżywałam prawdziwe piekło, jakie przeżywa każda matka po poronieniu. Tak jak Frida, przelałam to na sztukę, w moim wypadku na muzykę. Tak powstało La Cama Volando, które inspiracje czerpało z obrazu Kahlo o tym samym tytule. Został namalowany po drugim poronieniu Fridy w szpitalu w Detroit. Moja piosenka powstała po moim poronieniu w lokalnym szpitalu. Cierpiała ona, cierpiałam ja i obie przelałyśmy to na niezwykłe dzieła.

To było pięć lat bólu i cierpienia. Nie zapominam jednak o tym, że przez pięć lat niejako ciągnęły się za mną skutki dotarcia do szczytu sławy, które osiągnęłam z wydaniem Bachelorette Party. Wtedy dowiedziałam się, jak wygląda cało to gówno naprawdę. Przy poprzednim krążku poruszyłam tę tematykę, a ostatnio poruszyła ją także Samantha Harris na łamach magazynu Neon, ale poruszę ją jeszcze raz - mam dość całego wszechobecnego burdelu z psuedogangsterskim światem pełnym nimfomanów i narkomanów, jaki ostatnimi czasami panuje. Nie wiem, co to za pieprzona moda, żeby iść w takim kierunku dla sławy i uwielbienia, grupowo zaśmiecając planetę w taki tani i niesmaczny sposób. Jestem tym sfrustrowana i znając życie zostanę nazwana następczynią Harajuku Bitch, bo nie robię nic, a krytykuję, gdyby to miało jeszcze coś ze sobą wspólnego. Ale zrobiłam i nieskromnie stwierdzę, że to przewyższa dokonania wszystkich ludzi, których można śmiało zaliczyć do wspomnianego przeze mnie grona. O tym właśnie mówi funkowy utwór z elementami rapu otwierający album - Puta Inferno. Jak tytuł mówi, jest to najbardziej ognista piosenka na całym albumie i nie byłoby opcji, żeby nie otwierała albumu. Powstała jako jedna z pierwszych na album i aż do zakończenia prac nad nim ciągle była dopracowywana. Gdyby nie mój męczący niektórych perfekcjonizm, piosenki nie uświetniłaby Francesca Guerra, która udzieliła mi swojego hiszpańskiego daru przemawiania do interlude. Można wręcz powiedzieć, że wszystko to, o czym mówię w tym utworze to idealny przykład Mental Ghetto, o którym mowa jest w piosence numer pięć. Jak wspominałam, moi kochani znajomi zrobili sobie żarcik, ale ja się nie poddałam i przedłużałam prace nad albumem tak długo, jak to było potrzebne, by dotrzeć do perfekcji. Mental Ghetto nie jest pieśnią Krzysztofa Krawczyka, lecz zrzędliwą i moralizującą piosenką na temat dzisiejszego społeczeństwa. Nie krytykuję tutaj używania seksu jako tematyki dzieł kultury, wręcz przeciwnie, to jest coś cudownego. Krytykuję nadmierną seksualizację wszystkiego, co się da i dalej ciągnę temat rozpoczęty w Puta Inferno, gdzie światem rządzą alfonsi z diamentowymi sygnetami i prostytutki ze złotem w pochwie. Wszystko to napędzają tylko media, o których mowa jest w By The Waters Of Bel Air, gdzie tematyka blasków i cieniów sławy wraca po raz trzeci.

Przejdźmy jednak do tej mniej krytycznej części albumu, a zajmijmy się częścią krytyczną w mniejszym stopniu niż wymienione w poprzednim akapicie utwory. Ta część albumu zaczyna się wraz z ostatnimi sekundami Puta Inferno, z radosnego funku przeistaczając się w nieco mroczny, improwizowany i czarny free jazz. W tym miejscu zaczyna się jedna z historii podzielonych na parę piosenek - King In Exile / Salvation Yards. Pierwsza z piosenek, jak sam tytuł wskazuje, opowiada historię o królu na wygnaniu. Kim on był i jakie miejsce było jego królestwem, z którego został wygnany? Był to sam szatan przegoniony z piekła. Ten sam pan zaprowadził mnie na dziedzińce zbawienia, mające swój początek w moim rodzinnym mieście, kubańskiej Hawanie. Na dziedzińcu zasiadali razem Budda, Śiwa, Jahwe, Jezus oraz mitologiczny Iah. Miejsce to łączyło ze sobą elementy wszystkich religii, począwszy od islamskiego opisu raju pachnącego piżmem, na stawach z kwiatami lotosu skończywszy. Cała historia nie jest jednak efektem zażywania śmiesznych grzybków lub innych śmiesznych piguł, lecz odwzorowaniem tego, co się dzieje w świecie. Ludzkość od zawsze była źródłem wojen na tle religijnym i nie tylko - a religia jest najmniejszym powodem, by walczyć między wyznawcami i uczestniczyć w popieprzonym konkursie o to, która wiara będzie dominować światem. To jest dowód na to, jak bardzo jesteśmy wypełnieni złem i nienawiścią, że sam szatan został zdetronizowany przez kogoś jeszcze gorszego i udał się do innego piekła, jakim jest nasza planeta. Tymczasem istoty, które czczą wyznawcy religii walczących między sobą przebywają razem w pokoju na dziedzińcach zbawienia. Mimo tego, dalej prowadzone są coraz brutalniejsze walki, przeistaczające się w Battle Without Honour, czyli finał całego albumu. Piosenka to kontrastuje to z pewnego rodzaju hymnem pokoju, jakim jest Wear Flowers In Your Hair, dające nadzieję na lepsze jutro.

Powiedziałam już dużo, a mimo tego zostało nam jeszcze parę piosenek, więc teraz przejdźmy do bardzo przyjemnego, milutkiego i pospolitego tematu, jakim jest miłość. Mimo tego, że niedawno się ustatkowałam i jestem cała w skowronkach, jest jej mniej niż na poprzednim albumie, ale cóż ja poradzę na to, że wolę pisać negatywne rzeczy niż pozytywne? Moją ulubioną częścią albumu jest trylogia El Entierro / Wedding Day / El Noviazgo, czyli prawie 17-minutowa opowieść o miłości do pieniędzy, jaką darzyła Waltera Hartforda blondyneczka nazywająca się Rosie Lowell, pochodząca z rodziny, której budżet nie stanowił nawet 1/16 fortuny starego Hartforda. Historia o wybrankach rozgrywa się w latach 50 ubiegłego wieku, kiedy to sposób bycia Rosie wydawał się skandaliczny dla wszystkich gospodyń domowych, które plotkowały tylko o niej i jej kolejnych miłosnych podbojach. Wydawać się mogło, że w końcu znalazła tego jedynego, lecz został zamordowany zaledwie kilkanaście godzin po ślubie. Nikt jednak nie wiedział, że za morderstwem stoi jego młodziutka wybranka, którą bardziej obchodziło przejęcie fortuny Waltera niż życie z facetem, któremu nie stoi bez zażycia trzech opakowań specyfików na erekcję reklamowanych w radiu i telewizji podczas rodzinnego, niedzielnego obiadu. No, stanu erekcji by tak czy siak nie osiągnął, bo viagrę na rynek wprowadzili w 1998 - biedny on. Refren Wedding Day i większość piosenki bazują na Sinnerman w wykonaniu Niny Simone, kolejnej inspiracji dla albumu. Pozostałe dwie piosenki to wprowadzenie i zakończenie historii miłości do pieniędzy, które nie są śpiewane, lecz opowiadane przez mojego męża, Moneta. Kupujcie jego album, bo mu będzie smutno, że więcej zarabia z mojego niż ze swojego. Już wystarczająco mu smutno z powodu tego, że jedna z piosenek nawiązuje do moich starych miłości. Mowa tutaj o prawdopodobnym singlu z płyty - Boys From The Hood, czyli historii pożądania i miłości do jednego z chłopaczków z najczarniejszych dzielnic Los Angeles. Ale on był gangsterem na poziomie… Przejdźmy do Timbuktu Dreams, czyli piosenki, która zapewne będzie wybrana na drugi singiel promujący wydawnictwo. Jest to Wedding Day osadzone w nieco innym miejscu, w innych czasach i w innych okolicznościach, opowiadące o ślubie biedaczki z egzotycznego Timbuktu i zamożnego handlowca z Europy, który ją zabiera do swojej ojczyzny, bo obydwoje się w sobie zakochali. Dziewczyna jednak nie czuje się pewnie otoczona bogactwem i światem, którego nie znała. Timbuktu Dreams to wszystkie jej marzenia o lepszym życiu, które miało ją spotkać zgodnie z wizją ulicznej wróżki, do której się udała. Once a Cemetery powraca do inspiracji dla całego albumu, czyli bólu i cierpienia, tym razem związanego z miłością i poczuciem beznadziejności, które towarzyszy razem z ciągle wracającymi myślami o tym, że jest się ciężarem dla ukochanej osoby z powodu swojego cierpienia, które oddziałuje na drugą osobę. W edycji deluxe albumu znajduje się bonusowa piosenka, cover wcześniej wspomnianej Niny Simone - Missisippi Goddam, opowiadający o rasizmie w latach ruchu praw obywatelskich w Stanach Zjednoczonych. Rasizm wykracza poza wersję deluxe i pojawia się wcześniej w pierwszym singlu z płyty, czyli All My People, które zostało okrutnie pominięte. Ale co tu się rozpisywać, jest po prostu perfekcyjne…

Te słowa mogą się wydawać nieco na wyrost, ale The Groove Garden mimo tego, że to dopiero mój drugi krążek, mogę śmiało nazwać dziełem swojego życia i mam nadzieję, że docenicie cały trud i cierpienie włożone w ten krążek, które wypływa z każdą nutą i każdym słowem każdej piosenki. Jest trudniejszy w odbiorze od poprzednika i zachęcam wszystkich do zapoznania się z tekstami piosenek, do których odnośnik znajduje się na samej górze.